Soms zijn er van die dagen, dat alles wat je ziet en de dingen die om je heen gebeuren je niet vrolijk maar verdrietig maken. Zaterdag 17 januari 2015 was zo’n dag in Siem Reap, Cambodja.
Ik had alle redenen om opgewekt te zijn. Net teruggekeerd van het platteland, genaamd “Pong Ro Village.” Daar zijn we begonnen met de aanleg van zes waterpompen. In goed gezelschap van een vriendin, Karin, zaten we achter op de motorbikes van Shopea en Linn La. Het boren is klaar, nu alleen nog de aanleg van de cementen bakken. Dit gebeurt altijd een paar dagen later omdat ze moeten drogen. De bewoners van deze gemeenschap voorzien in hun levensonderhoud door het verbouwen van rijst en het maken van Skor Thnot (palmsuiker).
Ook gaan we proberen om twee oude pompen weer werkend te maken. Ik weet niet wie de sponsor is. STWC staat op het standpunt dat een waterpomp voor de mensen moet werken. Ik hoop dat de reparatie gaat lukken.
Nog een heel goede reden om blij en trots te zijn, is onze Stichting Twentse Waterpompen Cambodja. Trots, dat we in staat zijn om in dit land van tegenstellingen, het samen voor elkaar krijgen om te doen wat we doen!!
Maar toch!!
Ik heb lang nagedacht of ik de foto van het gehandicapte kindje moest laten zien. Maar ik vind dat het moet.
De man op de motorbike met voor zich zijn dochter, die ik op een jaar of twee schat, achterop de moeder krampachtig haar arm hoog houdend; ze had namelijk een infuus in haar hand! Ze kwamen samen uit een hospitaaltje in de straat waar ik logeer. Bij hun dochtertje hadden ze een infuus aangebracht. Zigzaggend door de drukke straten (veel toeristen) van Siem Reap heb ik ze een tijdje gevolgd op de fiets. Langzaam verdwenen ze uit mijn blikveld en ik alsmaar denkend: “Stel je dit eens voor in Nederland.”
Maar het kan nog hartverscheurender! Op de tweede foto zien jullie een moeder met haar kindje. Het is 3 jaar, vertelde ze. Het kindje heeft een waterhoofd (Hydrocefalie). Ze zitten samen bij de ingang van een toeristische attractie genaamd “The little killingfields” hier in Siem Reap.
In de jaren ’70 was het Rode Khmer regime ook hier. De gruwel van destijds beïnvloedt nog dagelijks het leven van veel Cambodjanen. Met de dingen wat ik zie en meemaak, denk ik dat de Khmer Rouge nog steeds aanwezig is!
Geld ophalen om in leven te blijven en maar hopen dat de toeristen geven, schrijnend om te zien.
Vandaar de titel: Puur Geluk waar je wiegje stond.. Want dit maakt alles uit. Een cliché…
