Een aantal weken geleden vroeg Elzo mij een reisverslag te schrijven over onze trip naar Cambodja afgelopen januari voor de Stichting Twentse Waterpompen Cambodja.
Ik neem jullie mee in een paar dagen van deze fantastische reis!
Gesteund door vrienden en familie met geld voor 6 waterpompen reizen we af naar het prachtige Cambodja met een bevolking die een afschuwelijke geschiedenis heeft maar niets eist, niets vraagt, vrolijk en dankbaar is …. inderdaad een leermoment. Het zou iedereen gegund moeten worden om dit te mogen beleven, dan waardeer je des te meer de rijkdom die we gewend zijn in ons land.
Na ongeveer 17 uur reizen en 24 uur wakker kwamen we aan in Siem Reap. Buiten de 6 uur tijdverschil ook 33 graden temperatuurverschil, dus even acclimatiseren deze dagen. Na een heerlijke nacht bijtanken halen we de volgende dag onze fietsen op. Zadels omhoog, lampjes en spin erop, bidon vol ORS, Cambodjaanse lucht in de banden en op pad door de rimboe. We gaan op weg naar verschillende plekken om te kijken waar we iets kunnen betekenen voor de bevolking op het gebied van waterpompen. Het is 35 graden en dat is een kleine aanslag op ons gestel. Maar Elzo, ook wel Mr. Soul of Mr. Elzo genoemd en stiekem door mij “the legend”, is al eventjes de 70 gepasseerd maar fietst gestaag door, niet zeuren en op zoek naar mensen waar hij het grootste goed kan halen en brengen wat hij wenst. Een glimlach en een gelukkig mens.
Tijdens zo’n dag fietsen we langs diverse mensen die in het verleden een waterpomp hebben gekregen. Deze worden gecontroleerd, eventueel gerepareerd en uiteraard wordt er ook een praatje gemaakt met de bewoners, met handen en voeten. Tijdens deze “gesprekken” wordt er altijd weer iemand aangedragen die ook een waterpomp nodig heeft. Letterlijk aan de hand of per tuk-tuk worden we dan meegenomen naar een ander deel in het gebied. Zo verspreidt het nieuws zich en gelukkig mede daardoor ook het water.
We werden uitgenodigd bij een Cambodjaanse bruiloft. STWC heeft bij deze grote familie meerdere waterpompen aangelegd. Door strenge regulering voor bewoning rondom de tempels van Angkor Wat door Unesco, heeft de regering een nieuw grondgebied aangewezen waar veel mensen naartoe dienden te verhuizen. Waar eerst een kaal stuk grond was, staan er nu huizen en groeien er weer langzaam maar zeker bomen en struiken.
Waar een waterpomp wordt geplaatst, kunnen de bewoners in ieder geval bouwen, verbouwen en leven door het gebruik van water. De vuilnis wordt gemakshalve onder tafel weggewerkt en later op de dag in open ruimte weg gestookt. Iedere longarts kromt zijn tenen als je ruikt welke geur daar van afkomt. De kindjes lopen gewoon te feesten -met een volume van 120 dB plus – in giftige dampen en ogen super gelukkig. Zo zie je maar… waar je wieg staat …… daar is je leven. Zouden ze minder gelukkig zijn dan wij met al onze materialistische zin en onzin?
En zo volgen de dagen elkaar op. We gaan onderweg met onze man in het veld Sam Nang richting Eco Soap Bank. Deze fabriek leidt vrouwen op om zelfstandig te werken in de fabriek waar zeepresten worden gezuiverd en verwerkt tot nieuwe zeeptabletten. Eco Soap Bank laat op scholen kinderen plastic inzamelen en in ruil krijgen de kids daar zeep voor terug. Het plastic wordt verwerkt in zeepdoosjes. Deze stichting zit in veel landen in Azië want in Azië heeft maar 1% van de bevolking zeep (denk aan hygiëne en ziektes). Van de directeur hebben we maar liefst zes adressen gekregen voor potentiële plekken voor een waterpomp bij deze powervrouwen.
Volgende stop is de school Stepping Stones. Deze school geeft aan allerlei kinderen uit het gebied les, voornamelijk in het Engels. Je ziet kids van alle leeftijden met leuke juffen. Er zijn een aantal Nederlandse sponsoren die deze school in de lucht houden en er is een ernstig enthousiaste hoofdonderwijzer. Bij de school is ooit een pomp geplaatst door een andere stichting, maar deze is niet diep genoeg geboord waardoor er geen water uit komt. STWC boort minimaal 25 tot 30 meter diep waardoor water verzekerd is. Op deze plek komt nu een nieuwe pomp te staan voor de kinderen, gesponsord door STWC. Op het trainingsveld achter op het terrein wordt aan jongens uit de buurt voetballes gegeven. Daar gooien ze teiltjes met water leeg op het zand omdat ze anders de voeten verbranden. Elzo heeft geregeld dat dit met een pomp en extra slang gemakkelijker die kant op kan… fantastisch!!
We bezoeken nog een aantal oude pompen die geplaatst zijn en worden gecontroleerd. Als we afstappen, schieten de kinderen blij als altijd uit alle hoeken en gaten, want de barang (witte onbekenden) zijn er. Natuurlijk wordt er van alles uit onze tassen gehaald om hen blij te maken. De collega’s en vrienden in Nederland hebben ons goed bedeeld dus we hebben genoeg uit te delen aan boekjes en kleurtjes. Maar het is net een mierenhoop waar je in trapt, als er 1 gealarmeerd is, volgen er meer. Dus de voorraad slinkt snel. Een prachtige tocht van 19.4 km.
Het fantastische effect van onder andere mijn enthousiaste verhalen over het goede werk van de stichting is dat zoveel lieve gulle mensen in Nederland een bedrag (groot of klein) doneren voor een waterpomp. Zo’n pomp kost €450 euro. Daarvoor maak je niet alleen een familie blij, je levert ook een positieve bijdrage aan de werkgelegenheid en aan de eigenwaarde van deze mensen, en … er blijft nagenoeg niks aan de strijkstok hangen, wat een mooie en pure bijvangst is. Nu ik meereis kan ik zelf kijken waar de pompen komen die mijn persoonlijke sponsoren hebben ingezameld en dat is echt heel bijzonder om te doen. Ik heb nu prachtige plekken gescoord voor waterpompen die dankzij STWC geplaatst kunnen worden. Maar laten we eerlijk zijn…. hoe belangrijk is dat nu eigenlijk, iedere plek is goed en ernstig gewenst. En het gaat niet om ons “shinen” maar om de mensen en hun bestaan…. want met water begint alles.
Zo, dit was een greep uit de dagen van een prachtige reis. Door tegenslagen als Corona en het uitblijven van toerisme, hebben de mensen door leningen schulden. Desondanks is er een enorme veerkracht en pakken ze zo weer een andere uitdaging op, alles om maar te kunnen overleven . Horecazaken die open en dicht gaan, geen Tozo-regeling. Spullen inpakken en ergens anders iets nieuws beginnen. Kleding, eten, een taxidienst met een tuk-tuk het maakt niet uit als er maar iets verdiend kan worden. Kracht komt niet voort uit fysiek vermogen, maar uit onverzettelijke wil. Respect, respect, respect
Zal ik volgend jaar voor jou een mooie plek zoeken voor een waterpomp ?
Saskia Nijkrake / 2024